Onderweg is het heerlijk rustig en we kunnen zo doorrijden. Het parkeren gaat ook gemakkelijk, want we hebben van te voren gereserveerd met Smart-Parking. Kwestie van creditcard in de automaat en parkeren. Natuurlijk niet vergeten het nummer te noteren, want als je het niet weet bij terugkomst dan kan je soms behoorlijk moeten zoeken. Bij P3 in de shuttle en snel staan we bij de balie van Delta. Omdat we apart geboekt hebben is het niet gemakkelijk om naast elkaar te zitten. Gelukkig lukt het voor de lange vlucht wel, maar voor Atlanta-Las Vegas niet.
Als alles gedaan is, dan is het weer als vanouds, de winkeltjes en het gezellig zitten bij Café Amsterdam. Lekker ontbijtje genomen en wachten tot het tijd is om te boarden. Na alle standaard veiligheidshandelingen te hebben ondergaan vliegen we met maar 5 minuten vertraging richting Amerika. We komen eraan !!!
Op Atlanta komen we een kwartier te vroeg aan, prima toch. Beter vroeg dan verlaat, alhoewel we tijd genoeg hebben. Maar het blijkt dat we die tijd goed kunnen gebruiken want er staat me toch een rij voor de douane. Paspoort, foto, vingerafdruk links en rechts, vragen beantwoorden....het duurt en het duurt maar. Na twee uur kunnen we dan de koffers ophalen en weer afgeven voor Las Vegas. Vervolgens met het treintje naar de gate waar we weer de schoenen uit, de riemen af en alles in bakken voor door de scan moeten doen.
Het wordt de hoogste tijd voor een drankje en een sigaretje (voor Cor dan) want daar zijn we wel aan toe. We weten nu weer hoe de koffie hier is (wordt gelukkig jaarlijks beter) en gewoon water is ook niet aan te raden, want dat smaakt nog steeds naar chloor.
Bij de gate hebben we nog een halfuurtje en dan gaan we opnieuw het vliegtuig in. De vlucht verloopt uneventful en behalve een aantal softdrankjes krijgen we alleen zo'n akelig snackpakket. Daar wordt je niet vrolijk van. Cor merkt niks die slaapt overal doorheen.
Met een halfuur vertraging vertrekt vlucht 709 en is iets voor de geplande aankomsttijd op de plaats van bestemming. Joehoe !! We zijn er weer. Als we buiten komen is het zomer, wat een heerlijke temperatuur zo ongeveer begin in de 80 F en dat is iets meer dan 26 graden Celsius, ondanks dat het hier al avond is. Heel snel hebben we een shuttle die eerst nog langs 3 andere hotels rijdt voor wij om 08.45 uur bij het Flamingo worden afgezet. Het inchecken gaat snel en zonder de 20$ truc onder je paspoort krijgen we in plaats van een gewone kamer een mini-suite. Dat is nooit weg natuurlijk. We zitten vrij hoog op de 25e verdieping, kamer 151.
Het wordt de hoogste tijd voor een drankje en een sigaretje (voor Cor dan) want daar zijn we wel aan toe. We weten nu weer hoe de koffie hier is (wordt gelukkig jaarlijks beter) en gewoon water is ook niet aan te raden, want dat smaakt nog steeds naar chloor.
Bij de gate hebben we nog een halfuurtje en dan gaan we opnieuw het vliegtuig in. De vlucht verloopt uneventful en behalve een aantal softdrankjes krijgen we alleen zo'n akelig snackpakket. Daar wordt je niet vrolijk van. Cor merkt niks die slaapt overal doorheen.
Met een halfuur vertraging vertrekt vlucht 709 en is iets voor de geplande aankomsttijd op de plaats van bestemming. Joehoe !! We zijn er weer. Als we buiten komen is het zomer, wat een heerlijke temperatuur zo ongeveer begin in de 80 F en dat is iets meer dan 26 graden Celsius, ondanks dat het hier al avond is. Heel snel hebben we een shuttle die eerst nog langs 3 andere hotels rijdt voor wij om 08.45 uur bij het Flamingo worden afgezet. Het inchecken gaat snel en zonder de 20$ truc onder je paspoort krijgen we in plaats van een gewone kamer een mini-suite. Dat is nooit weg natuurlijk. We zitten vrij hoog op de 25e verdieping, kamer 151.
Een heerlijk King bed, een zithoek en een comfortabele badkamer. We hebben alleen weinig kastruimte, want er staat een verrijdbare kledinghoek. Nou daar kan ik niet mee zitten, maar vind het wel een beetje raar dat op dit soort kamers geen grote kast is. Vooruit, uitpakken, omkleden en op stap !! We hebben geen last van jetlag dus we kunnen gewoon in het ritme van de dag hier verder.
Maandag 26 maart
Na een heerlijke nachtrust op ons heel erg comfortabele bed staan we bijtijds op. Cor iets vroeger dan ik, maar het is nog geen 7 uur. We willen geen uur verspillen deze week, dus lekker douchen en dan ontbijten.
We beginnen vandaag met de brunch om 8 uur in het hotel bij het Paradise Garden Buffet met uitzicht op de tropische tuin. Wat een heerlijk begin van de dag. Zoveel keus en lekker vers allemaal, natuurlijk met veel koffie en jus. Na al dat lekkers de tuin bekeken en een poosje van de zon genoten bij het zwembad. Het was heerlijk weer ongeveer 25 gr C, wat een verademing is na al die regenachtige weken. Alvast een goed begin van de vakantie.
Dan is het de hoogste tijd voor een vernieuwde kennismaking met de Strip. Het eerste hotel is het Paris.
Maandag 26 maart
Na een heerlijke nachtrust op ons heel erg comfortabele bed staan we bijtijds op. Cor iets vroeger dan ik, maar het is nog geen 7 uur. We willen geen uur verspillen deze week, dus lekker douchen en dan ontbijten.
We beginnen vandaag met de brunch om 8 uur in het hotel bij het Paradise Garden Buffet met uitzicht op de tropische tuin. Wat een heerlijk begin van de dag. Zoveel keus en lekker vers allemaal, natuurlijk met veel koffie en jus. Na al dat lekkers de tuin bekeken en een poosje van de zon genoten bij het zwembad. Het was heerlijk weer ongeveer 25 gr C, wat een verademing is na al die regenachtige weken. Alvast een goed begin van de vakantie.
Dan is het de hoogste tijd voor een vernieuwde kennismaking met de Strip. Het eerste hotel is het Paris.
De terrasjes doen echt Frans aan en op de achtergrond klinkt accordeonmuziek. Eenmaal binnen vergeet je dat je in Vegas bent en waan je je echt in Parijs met de Arc de Triomphe, winkelstraatjes met kinderkopjes, straatartiesten en in plaats van een plafond een blauwe lucht zodat het net lijkt of je buiten bent. Het blauwe lucht idee is van origine van het Venetian en Caesars Palace, die er mee zijn begonnen.
Ook het Aladdin staat op de to-do-list. Buiten is het één grote bouwput, want ze zijn volop aan het omswitchen naar Planet Hollywood. UPDATE : Monique en ik hebben in dat nieuwe hotel een weekje geslapen in 2009.
Binnen is er niets van te merken, niet in het casino en ook niet in de Desert Passage waar sinds 2006 een mile winkelplezier aan vast is gebouwd en wat nu samen "The Miracle Mile" genoemd wordt. Op het centrale plein zijn straatartiesten bezig om diverse shows te promoten en wij hebben er goed zicht op terwijl we genieten van een superburger bij Cheeseburger Las Vegas. Hetzelfde eetcafé als we in Honolulu hadden naast het hotel.
Omdat we helemaal de tijd hadden vergeten was het ineens al begin van de avond. We wilden vandaag een paar uurtjes aan het zwembad liggen, maar daar kwam dus niks meer van. Op het gemak terug naar het hotel voor een bezoekje aan het buffet. Het smaakte weer net zo lekker als bij het ontbijt. 's Avonds een paar eenarmige bandieten geprobeerd wat afhandig te maken, maar ze waren erg hongerig. Later alle schade weer beperkt door een uurtje roulette. Wat wel een plezierige bijkomstigheid is van de casino's in Las Vegas is, is het feit dat zodra je achter de slots of aan een tafel zit, je meteen voorzien wordt van een drankje. Het maakt niets uit of je nu voor een stuiver achter de slots zit, of voor honderden dollars inzet aan een kaarttafel. Van water tot koffie en van bier tot cocktails. Natuurlijk is een tip van een dollar niet meer dan normaal.
Dinsdag 27 maart
Het is een beetje bewolkt als we 's morgens naar buiten kijken. Dat is niet wat we hier in de woestijn verwachten, we willen zon zien. Maar goed, het weerhoudt ons niet om vroeg op te staan. Even rond half acht gaan we naar Harrahs voor een vroeg ontbijtje bij Flavours, waarvoor we korting krijgen omdat ons hotel ingelijfd is bij deze keten, net als o.a. Ceasars Palace en het Paris. Het valt behoorlijk tegen, weinig "flavours" veel koude ontbijt-items die stomend heet moeten zijn, weinig keus, heel ongezellig om er sowieso te zijn. Dus we eten maar een paar dingen en zijn snel weg. Slecht begin, net als buiten waar het even flink gaat waaien.
We kiezen dus om een uurtje of wat binnen te blijven en gaan in ons hotel wat Rapid-roulette spelen en maken gebruik van de service om weer wat bij te komen met een paar flinke mokken koffie. In de loop van de morgen klaart het weer op en gaan we naar de overkant om het mooiste en indrukwekkendste hotel/casino van Vegas te bekijken : "Ceasars Palace"
Het eerste deel van dit prachtige complex zijn de Forum Shops. Meer dan 160 kleine en grotere winkels prachtig ondergebracht in een omgeving het oude Rome waard, waar je je vergaapt aan al het moois. Binnen en buiten gedecoreerd met marmeren beelden en fonteinen.
We kiezen dus om een uurtje of wat binnen te blijven en gaan in ons hotel wat Rapid-roulette spelen en maken gebruik van de service om weer wat bij te komen met een paar flinke mokken koffie. In de loop van de morgen klaart het weer op en gaan we naar de overkant om het mooiste en indrukwekkendste hotel/casino van Vegas te bekijken : "Ceasars Palace"
Het eerste deel van dit prachtige complex zijn de Forum Shops. Meer dan 160 kleine en grotere winkels prachtig ondergebracht in een omgeving het oude Rome waard, waar je je vergaapt aan al het moois. Binnen en buiten gedecoreerd met marmeren beelden en fonteinen.
Ceasar is niet zomaar een hotel en casino, maar gewoon Rome. Een complex van megahotel, een Colosseum en de Forumshops. Behalve de prachtige oude Romeinse bouwstijl is Caesars Palace ook bekend om de vele topartiesten die hier optreden en de vele bokswedstrijden die hier hebben plaatsgevonden. Wedstrijden en optredens van de grote der aarden vinden nu plaats in het eigen Colosseum van het Caesars Palace Hotel. De show “A New Day” van Céline Dion wordt momenteel met heel veel succes opgevoerd in het Colosseum dat speciaal voor deze show is gebouwd. Aan alles komt een eind en ook deze show zal eind van dit jaar stoppen. Tegenwoordig heeft Elton John ook wat avonden dat hij hier zijn show "Red Piano" doet.
Na heel wat mooie plaatjes te hebben geschoten en natuurlijk ook gefilmd gaan we een taxi zoeken voor ons plan om vandaag naar Green Valley Ranch in Henderson te gaan, wat zuidelijk van Las Vegas ligt. We vragen aan de portier of hij een taxi kan aanhouden en wat het ongeveer zal gaan kosten. Dat wordt schrikken als hij ons verzekerd dat we minstens 55-60 dollar per rit zullen gaan betalen, natuurlijk ex tip. Omdat hier nog heel veel te zien is, laten we Green Valley maar voor wat het is. Je moet tenslotte ook nog terug.
Na overleg gaan we op weg naar het Outletcenter, wat heel goed bereikbaar is met de CAT-bus die overal op de Strip stopt bij elk groot hotel. Even gepaste dollars bijelkaar zoeken en na 10 minuten zien we de goudkleurige dubbeldekker al aankomen. Deze "Deuce" is heel populair bij toeristen die geen auto huren of de auto bij het hotel laten staan, een luxe zeker gezien de files die elke dag de Strip bezetten. Even overstappen bij het DLC centre en in na nog eens 10 minuten worden we keurig afgezet voor één van de ingangen van het winkelcentrum.
Na heel wat mooie plaatjes te hebben geschoten en natuurlijk ook gefilmd gaan we een taxi zoeken voor ons plan om vandaag naar Green Valley Ranch in Henderson te gaan, wat zuidelijk van Las Vegas ligt. We vragen aan de portier of hij een taxi kan aanhouden en wat het ongeveer zal gaan kosten. Dat wordt schrikken als hij ons verzekerd dat we minstens 55-60 dollar per rit zullen gaan betalen, natuurlijk ex tip. Omdat hier nog heel veel te zien is, laten we Green Valley maar voor wat het is. Je moet tenslotte ook nog terug.
Na overleg gaan we op weg naar het Outletcenter, wat heel goed bereikbaar is met de CAT-bus die overal op de Strip stopt bij elk groot hotel. Even gepaste dollars bijelkaar zoeken en na 10 minuten zien we de goudkleurige dubbeldekker al aankomen. Deze "Deuce" is heel populair bij toeristen die geen auto huren of de auto bij het hotel laten staan, een luxe zeker gezien de files die elke dag de Strip bezetten. Even overstappen bij het DLC centre en in na nog eens 10 minuten worden we keurig afgezet voor één van de ingangen van het winkelcentrum.
We hebben hier aardig wat uurtjes doorgebracht, er zijn ruim 130 winkels en natuurlijk kan je hier ook van alles krijgen voor de inwendige mens. We hebben maar 1 koffer bij ons en een extra carry-on handbagage, dus we kunnen niet al te veel meenemen. Maar een paar Timberlands, wat spijkerbroeken en shirts moet kunnen. Waar we ook meteen voor slagen. Ontzettend veel leuke kinderkleding en heel veel voor kids waardoor ik zwijmel bij elke winkel, maar de maten zijn zo anders dat we toch maar verstandig zijn en op safe gaan voor wat speelgoed.
De tijd gaat zo hard dat het al weer avond is voor we teruggaan.....in de regen. Brrrr. Maar de bus laat gelukkig niet zo heel lang op zich wachten, dus zijn we in no-time weer in het Flamingo waar we de avond doorbrengen met af en toe een drankje, beetje kletsen hier en daar en redelijk op tijd naar bed gaan want we zijn best moe van al dat geslenter van vandaag. Morgen weer een hele nieuwe dag.
Woensdag 28 maart
Goedemorgen, het is half acht en de zon schijnt. Zo word ik wakker en dat is prettig om te horen. In no-time zijn we gedoucht en klaar voor onze 4e vakantiedag.
Waar zullen we gaan ontbijten vanmorgen ? We gaan maar eens in stijl ontbijten en dus naar de overkant bij Ceasars in Cafe Lago. We worden in stijl ontvangen en voorzien van prima koffie en sapjes, maar het ontbijt waar we voor kwamen valt echt buiten de boot. Weinig keus, broodjes zijn op, geen cereals, wat warm moet zijn is deels op of koud. Nee, dit valt zwaar tegen. We rekenen koffie en sap af en gaan op zoek naar wat anders.
Schuin achter het Ceasar zien we de contouren van het RIO, een hotel/casino dat aan West Flamingo Road ligt. Het is niet bepaald een straat verder, maar we hebben eigenlijk wel zin een een heel stuk lopen en dat is het dus wel. Een beetje beweging kan geen kwaad en het is prima weer om te lopen ongeveer 1,8 miles. Voetgangers hebben in de US nu eenmaal niet de voorkeur, maar langs het hele traject is voldoende trottoir gemaakt (meer platen dan trottoir zoals we gewend zijn) om er te komen, behalve het laatste stuk daar zigzag je een beetje door vanalles heen.
Het breakfastbuffet in het RIO staat als heel erg goed bekend, zeker bij veel gasten die hier 24 uur per dag feestvieren. Het is een hotel waar heel veel gefeest wordt, het thema is dus ook carnaval. Hier valt helemaal niks te klagen, superlekker en gevarieerd uit verschillende landen van over de wereld. Beslist een aanrader en veel hotels kunnen hier van leren. We hebben weer gesmuld. Cor heeft nog nooit zoveel prima gerookte zalm en vis gegeten. Ook eggs-benedict waren favoriet. Voor de zoetekauw die ik ben waren er heel veel soorten pancakes, desserts, waffels, french toast en fruit, heel veel fruit. Vooral van ananas heb ik wel een paar pond op de afgelopen week
Even na de middag wat bezoekjes gebracht aan de andere twee hotels die hier naast liggen, het Gold Coast die ik als eerste had geboekt en weer heb afgezegd wat achteraf een goeie beslissing is geweest en the Palms. Niet echt bijzonder, gedateerd, maar leuk om even door te lopen. Daarna nog een paar uurtjes gewandeld en hier en daar lekker in het zonnetje gezeten. De avond alweer prima gegeten in ons hotel en lekker geslenterd over de Strip, waar we nog heel wat te zien hadden in o.a. het Mirage, Treasure Island en het Monte Carlo
Elk hotel heeft weer z'n eigen specialiteiten waardoor er heel veel te zien was en het daardoor al heel snel heel laat was. Op een gegeven moment moesten we terug naar de kamer, want onze voeten wilden echt niet meer. Na een drankje hielden we het voor gezien en zijn we gaan slapen.
Donderdag 29 maart
Vanmorgen is de hotelwissel. We moeten voor 11 uur onze mini-suite in het Flamingo gaan omruilen voor een kamer in het MGM Grand. Nu heb ik daar vertrouwen in want zo'n naam kan niet anders dan garant staan voor een mooie kamer. We zijn vandaag nog vroeger op dan anders en omdat we de bagage gister al vertrek klaar hebben gemaakt hoeven we alleen nog maar de toiletspullen na het douchen en aankleden in de koffer te doen. Het hoeft allemaal niet zo precies, want over een paar uur moet alles er weer uit. Na een alweer heerlijk ontbijt (waarom zou je een prima concept omruilen ?) checken we uit. Er stond al een behoorlijke rij. Omdat de express uitcheck niet werkte moest ik ook in de rij staan, maar ik stond eigenlijk verkeerd net als de vrouw die voor me stond. Doordat we zo stonden te kletsen hadden we helemaal niet opgelet, maar haar man was zo slim om ons eruit te halen. Meteen aan de beurt, een fluitje van een cent want bij reservering was alles al betaald.
Omdat het heerlijk weer was besloten we te voet naar het MGM te gaan. Eerst wilden we met de monorail, maar lopend is goed te doen in een kwartiertje/20 minuten. Maar wat een verschil met het tropische Flamingo, dit is echt een megahotel. MGM heeft niet voor niets de naam Grand, het is één van de grootste hotels van de wereld met meer dan 5000 kamers. Het is een impossant hotel helemaal in groen glas opgetrokken met een enorme bronzen leeuw ervoor.
Even na de middag wat bezoekjes gebracht aan de andere twee hotels die hier naast liggen, het Gold Coast die ik als eerste had geboekt en weer heb afgezegd wat achteraf een goeie beslissing is geweest en the Palms. Niet echt bijzonder, gedateerd, maar leuk om even door te lopen. Daarna nog een paar uurtjes gewandeld en hier en daar lekker in het zonnetje gezeten. De avond alweer prima gegeten in ons hotel en lekker geslenterd over de Strip, waar we nog heel wat te zien hadden in o.a. het Mirage, Treasure Island en het Monte Carlo
Elk hotel heeft weer z'n eigen specialiteiten waardoor er heel veel te zien was en het daardoor al heel snel heel laat was. Op een gegeven moment moesten we terug naar de kamer, want onze voeten wilden echt niet meer. Na een drankje hielden we het voor gezien en zijn we gaan slapen.
Donderdag 29 maart
Vanmorgen is de hotelwissel. We moeten voor 11 uur onze mini-suite in het Flamingo gaan omruilen voor een kamer in het MGM Grand. Nu heb ik daar vertrouwen in want zo'n naam kan niet anders dan garant staan voor een mooie kamer. We zijn vandaag nog vroeger op dan anders en omdat we de bagage gister al vertrek klaar hebben gemaakt hoeven we alleen nog maar de toiletspullen na het douchen en aankleden in de koffer te doen. Het hoeft allemaal niet zo precies, want over een paar uur moet alles er weer uit. Na een alweer heerlijk ontbijt (waarom zou je een prima concept omruilen ?) checken we uit. Er stond al een behoorlijke rij. Omdat de express uitcheck niet werkte moest ik ook in de rij staan, maar ik stond eigenlijk verkeerd net als de vrouw die voor me stond. Doordat we zo stonden te kletsen hadden we helemaal niet opgelet, maar haar man was zo slim om ons eruit te halen. Meteen aan de beurt, een fluitje van een cent want bij reservering was alles al betaald.
Omdat het heerlijk weer was besloten we te voet naar het MGM te gaan. Eerst wilden we met de monorail, maar lopend is goed te doen in een kwartiertje/20 minuten. Maar wat een verschil met het tropische Flamingo, dit is echt een megahotel. MGM heeft niet voor niets de naam Grand, het is één van de grootste hotels van de wereld met meer dan 5000 kamers. Het is een impossant hotel helemaal in groen glas opgetrokken met een enorme bronzen leeuw ervoor.
Wij kwamen natuurlijk precies aan de andere kant binnen dan waar de mainlobby is en moesten dus het hele casino door met onze bagage. Het is daar 24/7 een komen en gaan van gasten en bezoekers, niemand valt daar op, dus ook wij niet. Het inchecken was smooth en ook deze reservering was bekend, alleen even mijn creditcard aangeven voor het betalen van de 2 laatste nachten en we konden naar onze kamer. Ook bij dit hotel ontzettend vriendelijke mensen, wat op andere reizen wel eens erg tegenviel. We kregen kamer 215 op de 20e verdieping met uitzicht op de andere kant van de Strip. Ook hier weer een heerlijk groot bed en een mooie badkamer.
We waren hierna wel even bezig om ons te oriënteren, wat een afmetingen. Je zou gewoon verdwalen. De gangen zijn sfeervol en in de stijl van Hollywood gemaakt met veel mooie zwartwit foto's en grote vazen met bloemen. Maar wat een afmetingen, alleen al het casino doorlopen kost een behoorlijke tijd. Ook hier weer aparte salons voor de zgn "high-rollers" die per keer meer inzetten als menigeen kan verdienen. Ze worden altijd met egards behandeld en krijgen persoonlijke begeleiding, gratis limo's, suites en leuke uitjes. Aan de andere kant van het casino is een enorme glazen kooi waarin een stuk of drie leeuwen te zien zijn.
De verzorgers brengen veel tijd door met alles op orde te houden en te spelen met deze prachtige dieren. Ze waren wel erg lui want veel beweging hebben we niet gezien. Alleen op de tijden dat er gespeeld en gevoederd werd kwam er leven in de brouwerij en in no-time stond het dan ook zwart van de toeschouwers. Deze boegbeelden van het MGM leven in een 8,5 acre ranch 12 miles van het MGM, dus niet zielig zoals veel mensen denken dag in dag uit in deze glazen kooi.
We verbazen ons steeds meer, wat een diversiteit biedt Las Vegas. Wilde dieren, tropische tuinen, prachtige zwembaden, winkels, natuurparken in de directe omgeving, je kan naar de film, bowlen, eten en drinken. Wat moet je nog meer ?
Aan weer een andere kant ligt de "Studio Walk" met leuke winkeltjes en beroemde restaurants voor fine-dining, waar grote namen uit de restaurantwereld verzameld zijn zoals Joël Robuchon en Seablue. Natuurlijk ook een Starbucks en een Margaritabar en een wat betaalbaarder sandwichstation. Aan ons zijn al die dure restaurants niet besteed, wij houden het bij de grote variëteit in kleinere restaurantjes en buffets die buitengewoon goed en vooral heel betaalbaar zijn.
Het werd zachtjesaan tijd voor de lunch en om in stijl te blijven leek Rainforest-café ons wel wat. Maar wat een drukte en er was een wachtrij van meer dan een uur. Niks voor ons, dus in onder het lopen een sandwich genomen en opgepeuzeld bij het zwembad. Ook het zwembad is er één in stijl met een heleboel verschillende baden. Jammer genoeg was er maar eentje open en daar was het behoorlijk druk, geen ligbed meer over. De anderen waren in onderhoud en zouden vrijdagmiddag opengaan. Er was er wel een open, maar voor een besloten party, daar werd een bijeenkomst gehouden met een heel kantoor zo te zien aan de flipovers en de managers die hun personeel aan het bijscholen waren. Hier in Vegas zijn altijd ontzettend veel conventies, soms zijn er wel een paar duizend deelnemers.
Maar goed, we gaan morgen dan maar eens lekker genieten van het zwembad. Het wordt tijd voor een stevige wandeling over één van de vele loopbruggen naar de overkant. Aan en in de omgeving van het kruispunt Las Vegas Boulevard/Tropicana liggen een paar bijzondere hotels. New York / Excalibur / Luxor/ Tropicana en in de verte Mandalay Bay.
Naar het laatste hoeven we dit keer niet die is al uitgebreid bekeken. Het Luxor was ons vorige hotel in 2004 en die wilden we best nog even terugzien alleen al om het geweldige in- en exterieur wat toen en nu nog een diep indruk maakte. We zijn nog op zoek geweest naar de roulettetafel die ons een heel mooi aandenken opleverde toen, maar alles is weer helemaal omgegooid, jammer. We proberen nog even een slotmachine, maar die is erg hongerig dus geen optie om langer te blijven.
Op 't gemak langs en door alle hotels geslenterd te hebben en hier en daar wat te hebben gedronken zijn we teruggegaan naar onze kamer om de aankopen op te bergen, even op te frissen en te bekijken wat we verder gaan doen. Omdat we best hoog zitten hoeven we wat mij betreft niet meer naar het noordelijke eind van de Strip naar de Stratosphere. Dat eind is allemaal vergane glorie en niet heel erg aantrekkelijk om te lopen. Het originele plan was om daar te gaan eten, maar na informatie over een te maken reservering geeft aan dat het superdruk is. Ach wat geeft het, we hoeven niet speciaal ergens te zijn.
Wat we wel altijd doen in een vakantie of lang weekend is naar de film en dat kunnen we best vandaag doen. In de Showcase Mall een stukje terug op de Strip is een Universal theater en we besluiten om daar heen te gaan.
Heel bekend is M & M's World van vier verdiepingen, The World of Coca-Cola en een hele grote Gameworks. Voor mensen met kinderen (maar ook zonder) is het hier bijzonder leuk. Wij gaan toch maar even kijken bij al die M en M's maar struikelen over de kids die hun ogen uitkijken. Alles wat je je kan bedenken is hier in de vorm van. Heel bijzonder. Maar wij zijn gekomen voor een film en besluiten naar "Premonition" met Sandra Bullock te gaan. Na aankoop van natuurlijk M en M's, een medium bakje (ahum) popcorn en cola nestelen we ons voor een anderhalf uur filmplezier.
Buitengekomen stranden we op een directseller die ons heel graag mee wil nemen naar een presentatie van time-share...nee dank u. Hij wil van geen ophouden weten en al onze bezwaren van : we komen uit Europa/we kunnen geen time-share financieren/we willen geen time-share enz enz brengen hem niet van z'n stuk. Hij denkt dat gratis showtickets en gamblingmoney ons over kan halen. Op een gegeven moment lopen we gewoon weg, we hebben er echt geen behoefte aan.
Dan gaan we ons omkleden om de avond in stijl door te brengen aan de roulettetafel. De uurtjes vliegen voorbij en na wat gewissel van de eerste tafel met een zeer onbehouwen croupier die Cor laat spetteren hebben we gelukkig daarna een heel gezellige tafel. Maar helaas, we kunnen nog geen time-share gaan kopen aan de Strip, jammer.......
Vrijdag 30 maart
Na het ontbijt lopen up-north. Onderweg stoppen we bij het Venetian, waar we behalve de buitenkant nog helemaal niks van hebben gezien. Alweer een prachtig ontworpen complex van winkels, casino en hotel in Venetiaanse stijl. We vergapen ons aan de winkels in de Grand Canal Shops met veel grote namen, venetiaans glaswerk en bijzondere kunstgalerijen. Hier moet je big money hebben wil je uitgebreid kunnen shoppen. Natuurlijk is ook dit weer helemaal in stijl gemaakt, een eindje verderop kan je zelfs een gondel nemen. Terrasjes te over, voor ieder wat wils. Uitnodigend is de Tintoretto Bakery voor een echte Italiaanse espresso.
Ik neem nog even een kijkje in het casino, maar meer om een ATM machine te vinden, want ik heb wat cash nodig voor o.a. de taxi straks en een laatste stuk met de bus. Geen enkele doet het (of ik doe wat verkeerd) dus lopen we de brug over naar de Fashion Mall waar we maar heel even blijven en verder gaan naar het laatste nieuwe en superluxe hotel van Steve Wynn. Een gouden blikvanger.
Veel bloemen, brons en marmer en vooral heel stil. Dat is de eerste indruk die ik krijg, niet echt een Vegas hotel. Wel heel mooi maar het neigt naar saai en old-age. Dit hotel zou op elk plekje van de aardbol kunnen staan. Maar de ATM werkt en we kunnen weer vooruit. Klein stukje lopen (het is over de 80 F en dat is te voelen) en de bus is komt eraan. Alweer wordt van alles aan mij gevraagd, heel grappig elke keer als we ergens staan te wachten heb ik het idee dat ik de reisleidster ben.
In downtown is het stilletjes, nog niet veel te zien. Veel kraampjes in Freemontstreet zijn dicht waarschijnlijk omdat de Freemont-Experience nog niet was begonnen. Bij Starbucks wat drinken gehaald en een rondje gedaan in de Golden Nugget. Ook hier weer heel veel veranderd sinds 2004.
Op 't gemak langs en door alle hotels geslenterd te hebben en hier en daar wat te hebben gedronken zijn we teruggegaan naar onze kamer om de aankopen op te bergen, even op te frissen en te bekijken wat we verder gaan doen. Omdat we best hoog zitten hoeven we wat mij betreft niet meer naar het noordelijke eind van de Strip naar de Stratosphere. Dat eind is allemaal vergane glorie en niet heel erg aantrekkelijk om te lopen. Het originele plan was om daar te gaan eten, maar na informatie over een te maken reservering geeft aan dat het superdruk is. Ach wat geeft het, we hoeven niet speciaal ergens te zijn.
Wat we wel altijd doen in een vakantie of lang weekend is naar de film en dat kunnen we best vandaag doen. In de Showcase Mall een stukje terug op de Strip is een Universal theater en we besluiten om daar heen te gaan.
Heel bekend is M & M's World van vier verdiepingen, The World of Coca-Cola en een hele grote Gameworks. Voor mensen met kinderen (maar ook zonder) is het hier bijzonder leuk. Wij gaan toch maar even kijken bij al die M en M's maar struikelen over de kids die hun ogen uitkijken. Alles wat je je kan bedenken is hier in de vorm van. Heel bijzonder. Maar wij zijn gekomen voor een film en besluiten naar "Premonition" met Sandra Bullock te gaan. Na aankoop van natuurlijk M en M's, een medium bakje (ahum) popcorn en cola nestelen we ons voor een anderhalf uur filmplezier.
Buitengekomen stranden we op een directseller die ons heel graag mee wil nemen naar een presentatie van time-share...nee dank u. Hij wil van geen ophouden weten en al onze bezwaren van : we komen uit Europa/we kunnen geen time-share financieren/we willen geen time-share enz enz brengen hem niet van z'n stuk. Hij denkt dat gratis showtickets en gamblingmoney ons over kan halen. Op een gegeven moment lopen we gewoon weg, we hebben er echt geen behoefte aan.
Dan gaan we ons omkleden om de avond in stijl door te brengen aan de roulettetafel. De uurtjes vliegen voorbij en na wat gewissel van de eerste tafel met een zeer onbehouwen croupier die Cor laat spetteren hebben we gelukkig daarna een heel gezellige tafel. Maar helaas, we kunnen nog geen time-share gaan kopen aan de Strip, jammer.......
Vrijdag 30 maart
Na het ontbijt lopen up-north. Onderweg stoppen we bij het Venetian, waar we behalve de buitenkant nog helemaal niks van hebben gezien. Alweer een prachtig ontworpen complex van winkels, casino en hotel in Venetiaanse stijl. We vergapen ons aan de winkels in de Grand Canal Shops met veel grote namen, venetiaans glaswerk en bijzondere kunstgalerijen. Hier moet je big money hebben wil je uitgebreid kunnen shoppen. Natuurlijk is ook dit weer helemaal in stijl gemaakt, een eindje verderop kan je zelfs een gondel nemen. Terrasjes te over, voor ieder wat wils. Uitnodigend is de Tintoretto Bakery voor een echte Italiaanse espresso.
Ik neem nog even een kijkje in het casino, maar meer om een ATM machine te vinden, want ik heb wat cash nodig voor o.a. de taxi straks en een laatste stuk met de bus. Geen enkele doet het (of ik doe wat verkeerd) dus lopen we de brug over naar de Fashion Mall waar we maar heel even blijven en verder gaan naar het laatste nieuwe en superluxe hotel van Steve Wynn. Een gouden blikvanger.
Veel bloemen, brons en marmer en vooral heel stil. Dat is de eerste indruk die ik krijg, niet echt een Vegas hotel. Wel heel mooi maar het neigt naar saai en old-age. Dit hotel zou op elk plekje van de aardbol kunnen staan. Maar de ATM werkt en we kunnen weer vooruit. Klein stukje lopen (het is over de 80 F en dat is te voelen) en de bus is komt eraan. Alweer wordt van alles aan mij gevraagd, heel grappig elke keer als we ergens staan te wachten heb ik het idee dat ik de reisleidster ben.
In downtown is het stilletjes, nog niet veel te zien. Veel kraampjes in Freemontstreet zijn dicht waarschijnlijk omdat de Freemont-Experience nog niet was begonnen. Bij Starbucks wat drinken gehaald en een rondje gedaan in de Golden Nugget. Ook hier weer heel veel veranderd sinds 2004.
Via de portier laten we een taxi roepen om naar het Santa Fe te gaan. Aardig ritje van 20 minuten voor de bijna 10 miles. Dit hotel is één van de favorieten van de inwoners van Vegas en één uit de stal van de Station Casino's. De stijl is SouthWest, beetje mexicaans. Heel vriendelijk, goed te overzien en minder massaal als de Strip casino's. Hier is ook de enige overdekte schaatsarena van Nevada.
We vermaken ons prima hier, maken tijdens het avondeten kennis met een mevrouw en haar zoon die oorspronkelijk uit Duitsland komen. Voor je het weet heb je dus een levensverhaal van hoe alles begon. Ze is getrouwd met een Amerikaanse officier die in Duitsland gelegerd was en vandaar uit geëmigreerd naar de US. Ze moest 3 vragen invullen en toen was ze inwoner. Tegenwoordig komt er heel wat meer voor kijken.
Om 6 uur kon ik de kaartjes ophalen voor het optreden van Candy Dulfer, we drinken nog wat en gaan dan naar de Chrome Showroom die in een mum volzit. Aan de verhalen te horen woont Candy hier in de US en heeft ze heel wat fans. We zitten op een dachten we superplaats en wel op de eerste rij. Achteraf hadden we beter wat naar achter kunnen boeken, want we zitten bijna op schoot van een super grote geluidsbox van een zo'n anderhalve meter. Onze oren wilden eigenlijk meteen vertrekken. Het optreden zelf was een spetterend iets met een geweldig optreden van Candy en haar band. De band bestond uit een gitarist en een toetsenist allebei Nederlands en een drummer, zanger/toetsenist en een zangeres, alledrie Amerikaans. Wat een volume en wat een artiesten. We hebben bijna 2 uur genoten en met ons de hele zaal. Enthousiast werd er geklapt, gestampt en gegild.
Na afloop bij de balie een taxi besteld, het kon wel lang wachten werd er verteld. Vrijdagavond is één van de drukste avonden van de week, samen met zaterdag. Nóg drukker ?! Toch stond de chauffeur binnen 30 minuten voor onze neus, met de vraag of wij de taxi samen wilden delen met een ander die naar het Luxor moest. Voor ons geen probleem.
We waren net een kwartier onderweg toen we de schrik van ons leven kregen. Ik heb het niet zien gebeuren, maar Cor zag alles. We reden op Rancho, een driebaansweg met een extra invoegstrook vanwege wegwerkzaamheden. Je mag er 65 MpH maar er werd toch iets harder gereden, ik denk zo'n 10. Wat gebeurde er nu ? Een auto wilde invoegen maar raakte de auto ernaast. Die schoot door de klap tegen onze taxi aan die vervolgens als een gek heen en weer schoot. Doordat de chauffeur de auto in bedwang kon houden hobbelden we naar de vluchtstrook waar we net op tijd stil stonden.
Cor had ondertussen gezien dat dezelfde auto een slag in de rondte maakte en twee achteropkomende auto's raakte. Alles belandde ook weer aan de kant, helemaal in de kreukels. Wonder boven wonder géén gewonden. Wel een ravage. In no-time was er brandweer, politie op volle sterkte en de verzekeringsagent voor letselschade en voor autoschade. Alles werd afgezet en overal stonden auto's met knipperende lampen. Je ziet dat wel eens in een film, maar dit was helaas echt. Met kloppend hart en trillende kniëen hebben we een paar uur aan de kant doorgebracht met verklaringen invullen en vragen beantwoorden.
De taxichauffeur was helemaal hyper en vroeg wel duizend keer, heb je niks, alles goed ? Terwijl hij doorlopend werd gebeld en zelf belde, kreeg hij ook nog eens een boze vrouw aan de telefoon die kwaad was omdat het eten verpieterde. Ze mocht blij zijn dat ze nog een man over had. Hij was zo van z'n apropos dat hij ons nog wilde laten betalen voor de rit tot aan het ongeluk. De andere passagier betaalde keurig meteen de helft, maar Cor was het daar beslist niet mee eens, we hadden wel dood kunnen zijn. Gelukkig was de supervisor het volkomen met ons eens en zorgde ook voor een vervangende taxi naar het hotel. We hebben wel papieren gehad van de letselagent, zodat we als het nodig mocht zijn we de staat Nevada kunnen aanklagen als we binnen twee jaar iets mochten hebben overgehouden hieraan. Hebben we niet gedaan ... onverstandig ... ?
Wat waren we blij dat we weer in het hotel waren. Eerst maar eens een flinke borrel genomen aan de bar om bij te komen van de schrik en toen snel het bed in want we waren helemaal door- en doorkoud van het wachten langs de weg. Wat een dag.
Zaterdag 31 maart
Vandaag de laatste volle dag van de vakantie. Onze plannen waren om er een lekker lui dagje van te maken aan het zwembad en even met de bus op en neer naar de Walmart aan East Tropicana.
Maar ja ik werd ziek en dat gooide roet in het eten. Ik voelde me al niet zo lekker toen we onderweg waren naar de Walmart en gelukkig hadden we onze spullen al aangeschaft toen ik zo beroerd werd dat ik geen stap meer kon zetten. Blaasontsteking wie kent het niet. Waarom nu niet een paar dagen later ? Na veel gedoe waren we weer eindelijk terug in het hotel, maar veel zin om wat te gaan doen had ik niet meer. We hebben wel een poosje bij het zwembad gelegen, maar dat is ook alles.
Na het slikken van een paar Ibuprofen ging het 's avonds een stuk beter dus we besloten een hapje te gaan eten. Terwijl we in de rij stonden voor een plaatsje kregen we de vraag van een stel Amerikaans/Aziatische jongens en meisjes of we met ze wilden eten want zij hadden voor 2 plaatsen teveel betaald. Nou, dat is nog eens een aanbod. Natuurlijk zeggen wij daar geen nee tegen. We kregen een apart tafeltje en een drankje en ze wilden verder van geen "thanks" meer horen. Cor heeft nog wel wat foto's gemaakt en dat stelden ze erg op prijs. Maar zo snel als dat stel klaar waren met eten hebben we nog nooit gezien, die kunnen beter maar take-away nemen dat is beter besteed. Afijn, wij hebben er heerlijk van genoten.
Daarna was het weer tijd om de koffers te gaan pakken. Jammer maar helaas en jammer dat vandaag in het water viel, maar aan alles komt een eind. Na een uurtje stond alles klaar voor de volgende morgen. Wekker op 4.30 uur gezet en voor we het wisten waren we allebei onder zeil.
De terugreis was een "Journey from hell".
Daarna was het weer tijd om de koffers te gaan pakken. Jammer maar helaas en jammer dat vandaag in het water viel, maar aan alles komt een eind. Na een uurtje stond alles klaar voor de volgende morgen. Wekker op 4.30 uur gezet en voor we het wisten waren we allebei onder zeil.
De terugreis was een "Journey from hell".
Zondagmorgen om half vijf opgestaan en om 5 uur uitgecheckt. Taxi genomen naar het vliegveld waar we ruim op tijd aankwamen, maar het was zo enorm druk en hectisch dat we niet eens rustig konden ontbijten.
Omdat tijdens binnenlandse vluchten alleen maar softdrinks en een ondefinieerbaar snackpakket (brrr) wordt verstrekt moesten we behoorlijk lang wachten voor we normaal konden eten. Maar goed, met een klein kwartiertje vertraging vertrokken en toen begon alle ellende. Na een uurtje vliegen ontstond er een medical emergency. Een passagier kreeg een hartaanval en een passagier die dokter was drong erop aan dat er onmiddellijk een tussenlanding moest worden aangevraagd wat al snel lukte. Het vliegtuig mocht landen in Albuquerque (New Mexico) waar alle hulpdiensten al klaar stonden met knipperende lichten. Na bezoek van een aantal hulpverleners mocht er toch verder worden gevlogen en de patient mocht doorvliegen.Er moest wel bijgetankt worden en gecontroleerd en dat duurde nogal een tijd, waarna ook de cabinedruk wegviel en we helemaal moesten stoppen. Uiteindelijk werden we het vliegveld ingeloosd om mealvouchers op te halen en wat te eten. We stonden goed en wel in de rij toen er werd omgeroepen dat we alsnog konden vertrekken. Dus nog geen eten. Rammelderammel...
Het vervelende was dat bijna iedereen z'n aansluiting kwijt was, dus werd er druk gebeld met Delta voor overboekingen. Internationale aansluitingen werden (volgens het cabinepersoneel) aangehouden tot iedereen gearriveerd was.
In Atlanta aangekomen was het precies de originele tijd voor ons om te vliegen (normaliter hadden we 4,5 uur de tijd gehad) wij als een speer rennen, treintje in, gate E in naar de laatste poort waar we hijgend en puffend een gesloten deur vonden. Grr !! niemand wist van iets en procedures werden aangehouden zodat we mooi niet meer meekonden (het vliegtuig zagen we staan, maar ondanks de vertraging en toezegging geen uitzondering) Leuk Delta, we waren niet echt blij.
Dus terug naar transfer voor een overboeking. Een volgende vlucht naar Amsterdam was pas de volgende dag, dus geen optie. Enige mogelijkheid: geboekt op een vlucht met Air France naar Parijs waar we vandaar weer door konden vliegen met KLM naar Amsterdam. We konden kiezen uit verschillende vertrektijden vanuit Parijs en hebben een zeer ruime tussentijd genomen, wat achteraf een goeie beslissing was.
Dus in plaats van om 7.40 vliegen werd het nu 8.55. We kregen mealvouchers van Delta die we dan ook snel ingewisseld hebben op het foodcourt. Na 3 flesjes water en wat pinda's en crackers tijdens de binnenlandse vlucht waren we uitgehongerd. Ik hou niet zo van foodcourt eten, maar honger maakt rauwe bonen zoet. Gelukkig was er wel een concurrent van Starbucks die voor een fatsoenlijke prijs dezelfde white chocolate mocha had en die maakte alles weer goed.
Onze reis vervolgend. Het begon alweer met vertraging van een uur wat ons een visioen bezorgde van alweer een overboeking. We vlogen dit keer met een 747 wat nog niet was voorgekomen, meestal is het een 767 of kleiner. De verzorging was buiten verwachting goed met een behoorlijk en uitgebreid dinertje met heel veel drankjes en een prima ontbijtje. Dat maakte het weer een beetje goed. We hadden dit keer geen mensen voor ons, maar een wandje. Dus geen dikke grote mannen die niets anders doen dan heen en weer wippen of achteruit hangen als je zit te eten enz. Dat maakte dat we toch ruim 4 uur konden slapen.
Uiteindelijk kwamen we met 1,5 uur vertraging aan op Charles de Gaulle Airport, waar we met een bus naar de terminal werden vervoerd. Het vliegveld was volop in vernieuwing, wat zo te zien wel nodig was. Het duurde ruim een kwartier voor we bij de juiste terminal waren en daar moesten we ook weer een uur bij "transfer" in de rij staan. Nou ik heb ondertussen een koe-syndroom van alle het wachten in rijtjes overal, maakt niet uit waar, overal moet je netjes en braaf wachten.. Ben erg blij dat dat in Nederland niet zo is.
Nadat we de boardingpas kregen was het nog een heel gezoek op dit wel heel erg hectische vliegveld. Maar uiteindelijk was de gate in zicht met nog een kwartiertje te gaan. Natuurlijk moesten we ook weer alles af- en uitdoen bij de douane. We hadden zonder erg nog wat vloeistof in de handbagage die na veel soebatten toch mee mocht nadat ze alles hadden bekeken. Alweer rennen dus....de deur ging bijna dicht, maar we mochten toch nog mee. Blij dat ze bij KLM iets soepeler zijn.
Deze vlucht ging op tijd en in 40 minuten waren we in Amsterdam. Waar onze koffer tot onze verbazing na al dat doorboeken als eerste op de band kwam. Auto opgezocht en hup naar huis. Alhoewel hup ? nee hoor natuurlijk in de file die onze rijtijd van 2 uur naar 3 uur verlengde. Pfff.... Maar goed veilig en wel weer thuis na bijna twee dagen reizen. Thuis was alles bij hetzelfde gelukkig, het lijkt altijd een heel ander huis als je met vakantie bent geweest.
Als ik dit verslag maak dan is er al weer bijna een week voorbij sinds we terug zijn en we hebben deze keer helemaal geen jetlag gehad en dat is wel zo prettig.
Omdat tijdens binnenlandse vluchten alleen maar softdrinks en een ondefinieerbaar snackpakket (brrr) wordt verstrekt moesten we behoorlijk lang wachten voor we normaal konden eten. Maar goed, met een klein kwartiertje vertraging vertrokken en toen begon alle ellende. Na een uurtje vliegen ontstond er een medical emergency. Een passagier kreeg een hartaanval en een passagier die dokter was drong erop aan dat er onmiddellijk een tussenlanding moest worden aangevraagd wat al snel lukte. Het vliegtuig mocht landen in Albuquerque (New Mexico) waar alle hulpdiensten al klaar stonden met knipperende lichten. Na bezoek van een aantal hulpverleners mocht er toch verder worden gevlogen en de patient mocht doorvliegen.Er moest wel bijgetankt worden en gecontroleerd en dat duurde nogal een tijd, waarna ook de cabinedruk wegviel en we helemaal moesten stoppen. Uiteindelijk werden we het vliegveld ingeloosd om mealvouchers op te halen en wat te eten. We stonden goed en wel in de rij toen er werd omgeroepen dat we alsnog konden vertrekken. Dus nog geen eten. Rammelderammel...
Het vervelende was dat bijna iedereen z'n aansluiting kwijt was, dus werd er druk gebeld met Delta voor overboekingen. Internationale aansluitingen werden (volgens het cabinepersoneel) aangehouden tot iedereen gearriveerd was.
In Atlanta aangekomen was het precies de originele tijd voor ons om te vliegen (normaliter hadden we 4,5 uur de tijd gehad) wij als een speer rennen, treintje in, gate E in naar de laatste poort waar we hijgend en puffend een gesloten deur vonden. Grr !! niemand wist van iets en procedures werden aangehouden zodat we mooi niet meer meekonden (het vliegtuig zagen we staan, maar ondanks de vertraging en toezegging geen uitzondering) Leuk Delta, we waren niet echt blij.
Dus terug naar transfer voor een overboeking. Een volgende vlucht naar Amsterdam was pas de volgende dag, dus geen optie. Enige mogelijkheid: geboekt op een vlucht met Air France naar Parijs waar we vandaar weer door konden vliegen met KLM naar Amsterdam. We konden kiezen uit verschillende vertrektijden vanuit Parijs en hebben een zeer ruime tussentijd genomen, wat achteraf een goeie beslissing was.
Dus in plaats van om 7.40 vliegen werd het nu 8.55. We kregen mealvouchers van Delta die we dan ook snel ingewisseld hebben op het foodcourt. Na 3 flesjes water en wat pinda's en crackers tijdens de binnenlandse vlucht waren we uitgehongerd. Ik hou niet zo van foodcourt eten, maar honger maakt rauwe bonen zoet. Gelukkig was er wel een concurrent van Starbucks die voor een fatsoenlijke prijs dezelfde white chocolate mocha had en die maakte alles weer goed.
Onze reis vervolgend. Het begon alweer met vertraging van een uur wat ons een visioen bezorgde van alweer een overboeking. We vlogen dit keer met een 747 wat nog niet was voorgekomen, meestal is het een 767 of kleiner. De verzorging was buiten verwachting goed met een behoorlijk en uitgebreid dinertje met heel veel drankjes en een prima ontbijtje. Dat maakte het weer een beetje goed. We hadden dit keer geen mensen voor ons, maar een wandje. Dus geen dikke grote mannen die niets anders doen dan heen en weer wippen of achteruit hangen als je zit te eten enz. Dat maakte dat we toch ruim 4 uur konden slapen.
Uiteindelijk kwamen we met 1,5 uur vertraging aan op Charles de Gaulle Airport, waar we met een bus naar de terminal werden vervoerd. Het vliegveld was volop in vernieuwing, wat zo te zien wel nodig was. Het duurde ruim een kwartier voor we bij de juiste terminal waren en daar moesten we ook weer een uur bij "transfer" in de rij staan. Nou ik heb ondertussen een koe-syndroom van alle het wachten in rijtjes overal, maakt niet uit waar, overal moet je netjes en braaf wachten.. Ben erg blij dat dat in Nederland niet zo is.
Nadat we de boardingpas kregen was het nog een heel gezoek op dit wel heel erg hectische vliegveld. Maar uiteindelijk was de gate in zicht met nog een kwartiertje te gaan. Natuurlijk moesten we ook weer alles af- en uitdoen bij de douane. We hadden zonder erg nog wat vloeistof in de handbagage die na veel soebatten toch mee mocht nadat ze alles hadden bekeken. Alweer rennen dus....de deur ging bijna dicht, maar we mochten toch nog mee. Blij dat ze bij KLM iets soepeler zijn.
Deze vlucht ging op tijd en in 40 minuten waren we in Amsterdam. Waar onze koffer tot onze verbazing na al dat doorboeken als eerste op de band kwam. Auto opgezocht en hup naar huis. Alhoewel hup ? nee hoor natuurlijk in de file die onze rijtijd van 2 uur naar 3 uur verlengde. Pfff.... Maar goed veilig en wel weer thuis na bijna twee dagen reizen. Thuis was alles bij hetzelfde gelukkig, het lijkt altijd een heel ander huis als je met vakantie bent geweest.
Als ik dit verslag maak dan is er al weer bijna een week voorbij sinds we terug zijn en we hebben deze keer helemaal geen jetlag gehad en dat is wel zo prettig.
